Επιστολή στον Πρωθυπουργό για αποκατάσταση των 2.000 οικογενειών κτηνοτρόφων που επλήγησαν από κρατική θανάτωση ζώων

Απευθυνόμαστε σε εσάς με την αγωνία και την αξιοπρέπεια των ανθρώπων που κρατούν ζωντανή την ελληνική ύπαιθρο. Των ανθρώπων που ξυπνούν στις 4 το πρωί για να υπάρχει φέτα, γάλα και κρέας στο τραπέζι κάθε ελληνικής οικογένειας. Και σήμερα, αυτοί οι άνθρωποι βρίσκονται στο χείλος της εξαθλίωσης.

Πριν από 14 μήνες, με κρατική εντολή, θανατώθηκαν χιλιάδες ζώα λόγω πανώλης και ευλογιάς. Περίπου 2.000 οικογένειες κτηνοτρόφων έχασαν το μοναδικό τους εισόδημα. Στάβλοι άδειοι. Ψυγεία άδεια. Πιάτα άδεια. Βλέμματα άδεια. Και το κράτος… σιωπά.

Δεν έχει δοθεί ούτε ένα ευρώ αποζημίωσης για τα διαφυγόντα κέρδη. Ούτε ένα πρόγραμμα στήριξης. Ούτε μία ουσιαστική παρέμβαση. Οι υποσχέσεις έγιναν σκόνη. Οι οικογένειες ζουν χωρίς ρεύμα, με παιδιά που κοιμούνται νηστικά και διαβάζουν με φακό. Μητέρες κόβουν το φαγητό τους για να φάνε τα παιδιά τους. Πατεράδες κρύβουν τα δάκρυά τους όταν τους κόβουν το ρεύμα. Σπίτια, χωράφια και στάβλοι απειλούνται με κατάσχεση. Όχι γιατί οι άνθρωποι είναι «μπαταχτσήδες», αλλά γιατί τους αφαιρέθηκε βίαια το μέσο βιοπορισμού.

Η σιωπή του κράτους είναι συνενοχή. Και η Πολιτεία οφείλει να αποκαταστήσει την αδικία που η ίδια προκάλεσε.

Οι κτηνοτρόφοι δεν ζητούν ελεημοσύνη. Ζητούν δικαιοσύνη. Ζητούν να τους ακούσει η Πολιτεία. Να τους δώσει πίσω ό,τι τους στέρησε. Να τους επιτρέψει να ξαναχτίσουν τις ζωές τους. Να μην μεγαλώσουν παιδιά μέσα στην πείνα και την ντροπή.

Το ελάχιστο που απαιτείται είναι η θεσμοθέτηση ειδικού ταμείου ανεργίας για τους πληγέντες κτηνοτρόφους. Όχι ως χάρη. Ως αυτονόητο δικαίωμα. Όταν το κράτος αφαιρεί το μέσο βιοπορισμού, οφείλει να δώσει το ελάχιστο για να ζήσει ο πολίτης. Όχι να τον αφήσει να σβήσει.

Αυτό δεν είναι πρόβλημα των κτηνοτρόφων. Είναι πρόβλημα της Ελλάδας. Της Ελλάδας που ξεχνά ποιος την ταΐζει. Αν δεν σταθούμε δίπλα τους τώρα, αύριο θα είναι αργά. Για τα παιδιά τους. Για τα χωριά μας. Για τις ακριτικές μας περιοχές. Για την ίδια την ψυχή της χώρας μας.