Ήταν οι καλύτεροι και το απέδειξαν στο γήπεδο…

Ήταν οι καλύτεροι και το απέδειξαν στο γήπεδο…

του Γιάννη Κεσόπουλου

Λίγες μέρες μετά τον θρίαμβο επί του Νέστου Χρυσούπολης και την υπό κανονικές συνθήκες μαθηματική κατάκτηση του πρωταθλήματος από τον Πανθρακικό, αξίζει να γραφτούν λίγες σκέψεις γι’ αυτή την ομάδα.

Μια ομάδα που από τις 3 Νοεμβρίου του 2024 και το καταραμένο εκείνο παιχνίδι της 7^ης αγωνιστικής με τον ΠΑΟΠ Νέας Αμισού, το οποίο κέρδισε στο γήπεδο και έχασε στα χαρτιά, έπαιζε κυριολεκτικά με την πλάτη στον τοίχο μέχρι και τις 16 Απριλίου (στον αγώνα με το Νέστο) και θα παίζει μέχρι και το τελευταίο ματς της 27^ης Απριλίου στην Κρύα Βρύση.

Μια ομάδα που μέσα στο γήπεδο ήταν κυριολεκτικά «τρένο» μαζεύοντας 89 αγωνιστικούς βαθμούς, με 28 νίκες, 5 ισοπαλίες και καμία (ναι, καμία) ήττα. Μια ομάδα που είναι η μοναδική αήττητη στη Γ’ Εθνική, που νίκησε μέσα-έξω τον τυπικά πρωτοπόρο Νέστο.

Κι όμως αυτή η ομάδα είναι δεύτερη στη βαθμολογία και δυστυχώς η άνοδος δεν εξαρτάται πλέον μόνο από την ίδια αλλά και από μία άλλη ιστορική ομάδα, τον Απόλλωνα Καλαμαριάς και το αν θα μπορέσει αυτός να κόψει βαθμούς από τον Νέστο μέσα στη Χρυσούπολη. Υπό κανονικές συνθήκες το 1-0 με τον Νέστο θα σήμαινε το +4 και τη μαθηματική κατάκτηση του τίτλου. Κάτι τέτοιο δεν έγινε και η ομάδα αντί για το +4 είναι στο -2.

Ωστόσο, οι παίκτες του Πανθρακικού πανηγύρισαν έξαλλα.

Σαν να «κλείδωσαν»  και μαθηματικά την άνοδο.

Γιατί;

Μα γιατί ξέρουν ότι η χρονιά αυτή τους ανήκε.

Ξέρουν ότι μέσα στο γήπεδο αναδείχτηκαν πρωταθλητές ακόμα κι αν χάσουν την τελευταία αγωνιστική.

Ξέρουν ότι είναι οι καλύτεροι όχι μόνο στον όμιλο αλλά και στην κατηγορία κι αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανένας.

Ξέρουν ότι αυτοί το χρέος τους το έκαναν. Έβγαλαν την ομάδα πρωταθλήτρια μέσα στο γήπεδο παίζοντας με την πλάτη στον τοίχο σε κάθε ματς.

Κι έχουν ήσυχη τη συνείδησή τους γνωρίζοντας ότι δεν μπορούν να κάνουν κάτι περισσότερο.

Τους αξίζουν λοιπόν τα περισσότερα συγχαρητήρια.

Όπως και στον προπονητή τους.

Τον Ζόραν Στοΐνοβιτς. Που δικαίωσε την εμπιστοσύνη της διοίκησης στο πρόσωπό του και έκανε καταπληκτική δουλειά.

Συγχαρητήρια αξίζουν και στον χρηματοδότη και τη διοίκηση για τις επιλογές και την επιτυχημένη υλοποίηση του σχεδιασμού.

Το μελανό σημείο ήταν η τραγική αβλεψία που στοίχισε το -6 και πολύ πιθανό και την άνοδο. Πολλά συγχαρητήρια αξίζουν και στον κόσμο, που παρά την πίκρα από το -6, πίστεψε στην ομάδα, τη στήριξε μέχρι τέλους και πανηγύρισε μαζί της την εντός γηπέδου κατάκτηση του πρωταθλήματος.

Μακάρι να γίνει το θαύμα, ο Απόλλων να «κόψει» βαθμούς από τον Νέστο και ο Πανθρακικός να κόψει πρώτος το νήμα.

Ακόμα κι αν δε γίνει αυτό όμως η φετινή χρονιά ήταν μια τεράστια παρακαταθήκη.

Αν αυτή η ομάδα μείνει όπως έχει τουλάχιστον στο μεγαλύτερο ποσοστό της, του χρόνου θα κάνει περίπατο.

Και θα πάρει αυτό που της άξιζε και φέτος…